Accu test

Wat een dag! Voor ik het wist was er niks meer over van mijn planning.

Vandaag stond in het teken van het opzetten van mijn blog, recepten uitwerken stond met stip op één en nog zoveel meer. Wil ik de douche ingaan, gaat de telefoon; mijn mama of ik vergeten ben dat ik met haar de stad in zou gaan. Dat hadden we vorige week afgesproken volgens haar. Vorige week zijn we voor het eerst sinds heel lange tijd met ons tweetjes erop uit gegaan. En daar hebben we zo van genoten! Mama schijnbaar zoveel dat we vandaag weer hadden “afgesproken”. En al had ik eigenlijk heel andere plannen, voor mijn mama maak ik altijd tijd.

Tegen haar zeggen dat we niks hebben afgesproken dat krijg ik niet over mijn hart. Jullie moeten weten mijn mama heeft NAH (niet aangeboren hersenletsel) en ze vergeet hier en daar weleens wat. Ik ben verschrikkelijk trots op haar, wij allemaal eigenlijk, want wat er ook is mama geeft nooit op. Ze heeft zoveel moeten leren en zoveel moeten opgeven en toch blijft ze altijd positief en ziet ze elke dag als een nieuwe kans. Mijn mama wat ben ik toch ongelooflijk trots op haar.

Maar goed, na haar telefoontje douchen en aankleden want het duurt vast niet lang dan staat ze voor de deur, en zo was het ook. We gaan de stad in, mama op de scootmobiel en ik wandelend. Ze heeft een lijstje gemaakt van wat ze allemaal zou willen doen en dat doen we gewoon. We gaan gewoon het lijstje af mama, we hebben alle tijd. Lijstjes maken, goh van wie zou ik dat toch hebben?

Als we alle boodschappen hebben die op het lijstje staan heeft mama rust. We zoeken een leuk terrasje uit, een plekje lekker in het zonnetje. Mama neemt een kopje koffie met een stukje vlaai en ik een glas muntthee, en dan is het genieten.

Op weg naar huis is “opeens” de accu van haar rolstoel leeg, midden op een berg. Sta je dan! Ikke duwen, geen beweging in dat ding te krijgen. Ik wilde hem laten staan daar midden op de berg. Maar dat wilde mama niet. We hebben samen dat ding de berg op geduwd. Boos dat ik was! Je had me moeten horen! Waarom?
Dit was niet nodig geweest, dit is weer eens zo’n typische actie van mijn vader.

Papa heeft altijd allerlei leuke testen en deze keer was het; hoe lang gaat de accu van de rolstoel mee? Zo lang dus! Tot midden op de berg! Nu schrijf ik het lachend maar vanmiddag was ik echt boos. Thuis gekomen ben ik meteen gaan douchen om daarna heerlijk in het zonnetje, veel te laat, te gaan lunchen. Maar wat maakt het uit, ik ben elke dag weer dankbaar dat ik dit nog kan doen met mama. We zijn weer een mooie herinnering rijker.  Mama heeft genoten, vandaag was haar dag!