Blijdschap, paniek en loslaten

4 november 2018
Gewicht: 81 kg.

Wow, als ik in de spiegel kijk staat daar een stralende Renate. Wat zie ik er goed uit. Wat ben ik blij met mezelf. Ik kan het soms niet geloven. Dat ik mezelf nu zo zie.

Tijdens een pancake lunch met twee collegaatjes praten we over de struggles met ons gewicht en al zou ik heel graag onder de 79 kg  wegen ik voel me goed zoals ik nu ben. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen met dit gewicht. Toen vroeg Chantal; “en als je nu wel onder 79  kg zou wegen, hoe zou je je dan voelen?” Die vraag kon ik niet direct beantwoorden, daar heb ik een moment voor moeten nemen.

”Hetzelfde, ik zou me niet anders voelen, wanneer ik nu in de spiegel kijk ben ik blij met mezelf. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld en denk wow wat zie ik er al goed uit. ”Dan ben je ver Renate, dan ben je heel ver”, zegt Chantal. Nu terwijl ik dit schrijf denk ik terug aan dit gesprek en besef ik pas hoe ver ik gekomen ben in dit proces.

Oktober de maand waarin ik 50 word, de maand waarin ik voor het eerst de ultieme pancakes maak; pavlova pancakes. Oktober; de maand waarin ik ga loslaten, zoveel ga loslaten. En ik had geen idee toen de maand begon…

Met mijn verjaardagsfeestweek in het vooruitzicht komen dan toch de gedachten; je gaat straks te veel eten, dus eet maar wat minder nu, ga extra bewegen, of sla af en toe een maaltijd over. De gedachte dat elk hapje dat ik neem, betekent dat ik minder snel bij mijn doel kom, die gedachte moet ik loslaten. Een doel dat meetbaar is op de weegschaal. Ik bespreek mijn gedachten met Jonathan en we spreken af dat ik de weegschaal voorlopig wegzet en er weer op ga staan als Jonathan dat zegt.

De week erna stelt Jonathan doodleuk voor om met lifesum te stoppen. Lifesum is een app waarin ik alles wat ik eet bijhoud. “Niet nodig die app”, zegt Jonathan. Hij heeft natuurlijk gelijk. Van alles wat ik eet maak ik foto’s en die app ik naar Jonathan. Hij is diëtist, weet wat goed is, daarop moet ik vertrouwen én op mezelf. Al die extra controles zijn overbodig. “Prima, helemaal goed,  dat is afgesproken”, zeg ik heel stoer. Wetende dat dit absoluut niet gemakkelijk voor me gaat zijn; want geen weegschaal en geen app dat zijn twee controles minder.

Telkens als ik denk ik ben er, komt Jonathan met wéér een uitdaging, telkens weer weet hij me  te verrassen. En ik kan je vertellen dat zijn van die verrassingen die je liever niet krijgt. De volgende stap in het proces is; stoppen met het wegen van mijn eten. Hier verzet ik mij hevig tegen en ik heb heel wat argumenten ter sprake gebracht om Jonathan ervan te overtuigen hier toch nog even mee door te mogen gaan. Gelukkig voor mij (al zag ik dat op dat moment helemaal niet zo)  heeft Jonathan tegen argumenten waar ik moeilijk nog iets tegenin kan brengen. Ik weet dat dit goed voor me is, al voelt dat lichamelijk niet zo. Ik voel de weerstand in elke vezel van mijn lijf, een gevecht, een innerlijk gevecht en dat gevecht dat moet stoppen.

We spreken af dat ik mijn eten niet meer weeg. Vanaf dat moment slaat dan toch een soort van paniek toe, lichtelijke angst die alsmaar erger wordt. Want: ik ben pas op de helft, moet nog heel wat kilo’s kwijt, hoe gaat dat lukken als ik geen controle heb over de precieze hoeveelheden die ik eet,  mijn eten niet kan wegen, niet op de weegschaal kan staan, geen kcal kan tellen en ga zo maar door, de gedachtetrein draait op volle toeren. De worstelingen met mezelf die zijn het zwaarst. Telkens weer die worstelingen. Ik heb zelfs voor een moment overwogen professioneel worstelaar te worden, maar doe het toch maar niet. In de keuken staan, lekkers maken om er dan met jullie samen van  te genieten, dat is veel leuker!

Gelukkig heb ik tijdens mijn revalidatie kennis gemaakt met mindfulness en zodra ik mij realiseer dat mijn gedachten met me op de loop gaan doe ik een mindfulness oefening. Luister ik naar de stem van mijn hart en niet naar de stem van mijn gedachten. Dat helpt, ik word weer rustig, ben weer rustig voor nu dan. Jonathan geeft me ook regelmatig tips voor positief denken, enkele van zijn tips vind je hier.

Controle, alles draait om controle, de controle loslaten en vertrouwen op mezelf. Dat is zwaar en dit alles nu ineens loslaten lukt me gewoonweg niet. Lifesum en mijn eten niet meer wegen dat is gelukt, maar de weegschaal daar sta ik toch weer op.

Ik weet wat ik wil. Wat ik diep van binnen in mijn hart écht wil. Er is niemand die me dwingt. Ik wil dit. Ik wil nu eens eindelijk een gezonde verstandhouding hebben met eten. Dat mijn relatie met voeding niet in balans was dat wist ik, maar verdorie, dat ie zo naar de klote is, dat besef dat was er niet. Wat ik inmiddels wel weet is dat telkens als ik dit besef, ik weer een stap dichter bij de balans ben. Op deze momenten ben ik dankbaar, ontzettend dankbaar.

Dankbaar dat mijn coach Jonathan Klaassen een doorzetter is, en niet 1,2,3 overstag gaat als ik denk niet klaar te zijn voor de volgende stap en me verzet. Ik ben een volhouder en doorzetter maar hij is dat gelukkig ook. Dankbaar dat Henk er onvoorwaardelijk voor mij is elk uur van de dag. Dankbaar voor alle steun die ik krijg van iedereen om mee heen. Zo ontzettend dankbaar voor dit alles.