De bloem vervaagd

Deze foto raakt me. Waarom? Vanwege de momenten die eraan vooraf gingen. Het ontstaan van deze, ja wat is het, vertel het mij maar… Wat is dit voor “iets”.

Het is zondag 29 april, ik maak granola; schenk de honing bij de olijfolie en er ontstaat een bloem zo mooi, dat wil ik vastleggen. Ik neem de telefoon om een foto te maken loop terug en…. weg is de bloem. Hallo ? Hallo wat? Wat is dit ? Waar kijk ik naar?

Vannacht zittend aan het bed van mijn mama dacht ik aan deze foto. Aan die mooie bloem die verdween en werd overgenomen door…ja door wat?  Wat het is ? Ik weet het niet. Ik weet wel dat het de bloem laat vervagen. Elke keer weer een beetje meer.

Daar ligt ze dan…weer eens.. weer een keer… mijn mama en ze kan niets meer, weet niets meer. Ze kijkt me aan, in paniek, wil praten, wil huilen, wil bewegen, ze wil eruit maar ‘het’ houdt haar tegen. Ik hou haar vast en probeer mijn tranen te bedwingen, praat tegen haar zo kalm als ik kan.

Maar ze is mijn mama en ziet ook dat ik net als haar vecht tegen de angst, tegen de tranen. Ik weet niet hoe maar het lukt me om kalm te blijven en haar te zeggen;mama blijf rustig, laat de paniek niet toe, dat helpt niet, kijk me aan, adem in… adem uit… en ik aai haar op de maat van de ademhaling. Ze wordt weer rustig, voor even dan, want ze wil praten, bewegen, in haar hoofd kan ze alles maar nu op dit moment kan dat alleen in haar hoofd.

Na uren van dit en slaapjes tussendoor doet ze de ogen open en zegt ze: ” ik kan niks meer , helemaal niks, alles weg, nog nooit dit” en ze huilt. Ik geef haar een kus en zeg, nee mama dat klopt niet, want je zegt dit nu, je praat weer, ik begrijp je, dit is geen gebrabbel, dit is geen wartaal, ik begrijp je. En ik zeg haar weer, laat de angst niet toe, laat de angst het niet overnemen, adem in … adem uit… doe je ogen dicht en rust. Je bent uitgeput, je lichaam heeft rust nodig geef daaraan toe. Stop met het vechten tegen de angst van; alles is weg ik en als ik niks doe komt het nooit meer terug. Stop met vechten tegen die angst, laat het toe en rust lieve mama, dan kun je straks vast weer praten, dan kun je straks vast weer iets doen.

Elke keer minder, maar dat is meer dan niets
Ze was weer sterker dan het “iets”.
Daar ben ik dankbaar voor