Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

1 september
Gewicht: 63,9 kg

Augustus begint met een smoker sessie in West Friesland en leuke foodies, dat kan maar één ding betekenen; veel en lekker eten. Ik blijf het spannend vinden iedere keer weer, maar ook heel erg leuk om mensen die ik online leer kennen offline te ontmoeten. Deze keer is het extra spannend de mannen zijn ook uitgenodigd en dat is dan weer een eerste keer, samen met Henk de dag doorbrengen met foodies, een uitdaging voor zowel Henk als mij, bye bye comfortzone.

Wat was dit een leuke dag vanaf het allereerste moment liep alles op rolletjes ook als het even niet op rolletjes liep, dat maakt deze dag een dag om te koesteren, eentje die veel voor mij betekent, een dag waar we in een ongedwongen sfeer genieten, lol hebben, onze emoties er mogen zijn, we elkaar verrassen, waar jezelf zijn genoeg is, we met elkaar lachen en niet om elkaar. Wat is het mooi, wanneer er zijn, gewoon zoals je bent, volstaat, genoeg is, voor mij een bijzonder moment, een bijzondere ervaring. Dit gevoel is nieuw dat wil ik niet meer kwijt. Dit gevoel geeft mij ontzettend veel energie en kracht, de kracht om een nieuwe uitdaging met mijzelf aan te gaan, weer een stap verder.

Wat die uitdaging is? Elke ochtend een selfie maken voor de spiegel en die posten, geen selfie van mijn gezicht dat was mijn allereerste uitdaging, nu alweer een jaar geleden. Nee ik ga next level, ik ga ervoor, een selfie van Renate van top tot teen en dan één selfie maken en die posten. Ik zoals ik op dat moment ben. Klinkt voor een ander misschien als appeltje eitje, voor mij is het dat niet. Voor mij is het véél meer dan zomaar een foto maken en posten. Voor mij is het zoveel meer dan dat.

Wat niemand ziet is dat wat ik zie op deze momenten; vetrolletjes die opeens op de meest gekke plekken te zien zijn, de altijd weer dikke benen, mijn buikje, een dubbele kin, mijn klots knieën, oeps hangt daar nu iets te bengelen onder mijn armen,  is dat een onderkin, en ga zo maar door. Ik wil deze confrontatie met mijzelf aangaan omdat ik moet leren dat dit momentopnames zijn, dat ik het ene moment dik kan lijken en vetrollen zie en het andere moment ben ik slank en is er geen vetrol meer te bekennen.

Leren dat dit niet betekent dat ik ineens té dik ben, naar de weegschaal moet rennen om te kijken of het getal nog klopt want op momenten als deze klopt het getal nooit. Komen mijn gedachten met advies; stop met eten, je eet te veel, te lekker, te vet, te zoet, je sport niet genoeg en ga maar door. Dat is wat mijn innerlijke stemmetje zegt en dat innerlijke stemmetje daar gaat het om dat stemmetje wil ik de baas worden, dat stemmetje wil ik laten zien dat het geen gelijk heeft en ik mooi ben zoals ik ben.

Dat in elke houding die ik aanneem mijn lichaam anders uitziet, ik dan zomaar ineens een buikje heb, zwembandjes, dikke bovenbenen, dubbele kin.  Dat het ene kledingstuk dik maakt en het andere slank terwijl ik nog steeds dezelfde ben. Ik in elke houding en in elk kledingstuk dezelfde leuke, gekke, vrolijke, mooie, lieve, boze, verbaasde, soms verdrietige, dan weer blakend van zelfvertrouwen en ineens toch weer onzekere ik ben. Nee dit gaat om leren dat ik goed ben zoals ik ben, niet meteen moet schrikken van mezelf als ik niet voldoe aan mijn perfecte ik die toch nog ergens in mijn gedachten zit.

Zeker maak ik soms 2, 3 en soms wel 5 selfies tot ik er wel “mooi” opsta en toch mag ik die niet posten en doe ik dat ook niet. De eerste die gaat in de stories, elke ochtend weer en dat doet mij meer en meer beseffen dat ik zie wat jij niet ziet.

Elke dag krijg ik reacties op mijn selfies, van hé leuke broek, leuke jurk, die schoenen! Wat een leuk truitje, bloesje, wat zit je haar leuk, wat kijk je moeilijk, wat zie je er goed uit. Wat staat die jurk je mooi, goedemorgen leukerd, of mooie vrouw, maar niemand die ziet wat ik zie. Niemand ziet die rolletjes, de klotsknieën, mijn altijd dikke benen, niemand die dat ziet. Hoe kan dat toch? Ben ik dan de enige die dit ziet?

Die vraag kan ik niet beantwoorden, nog niet, misschien later in het proces, misschien nooit de tijd zal het leren. Wel zie ik mijn groei, de stappen die ik maak en blijf maken. Soms is dat best verwarrend, op onze trouwdag realiseer ik mij dat ik een jaar geleden een selfie plaatste in mijn instagram feed, mijn eerste persoonlijke post met een foto van mij die dag zoals ik dan ben. Daar sta ik, vol trots en blakend van zelfvertrouwen, ondanks dat ik toen veel zwaarder was dan dat ik nu ben. Waarom dan nu met zoveel kilo’s minder ineens die onzekerheid, ik weet het niet, nog niet, later misschien.

Of weet ik het antwoord toch? Bedenk ik mij, wanneer ik deze blogpost voor de zoveelste keer doorlees, voor ik hem post. Het is die onverwachte gebeurtenis, dat gevoel, die ene opmerking, die blik, die emotie en de gedachten die daarop volgen die bepalen wat ik in de spiegel zie en dan is ze weg die leuke mooie vrouw, zo ineens. En hoe ik ook mijn best doe, ik zie haar dan niet. Ben ik teleurgesteld? Ja, ik zou liegen als ik nee zou zeggen. Maar ik weet ook dat ze er is, ik heb haar gezien, gevoeld en dat was heerlijk. Verandering is een proces en al is het op dit moment even niet makkelijk, het is onderdeel van het proces. Dat weet ik inmiddels en ik weet ook dat ik hier straks op terugkijk, mijn groei zie, de les van dit moment, maar niet nu, nu zit ik er middenin…

Hoe lastig ik het op dit moment ook vind, morgen maak ik ze weer, de selfies, en gaan ze de stories in, elke ochtend weer. Deze blog doet mij eens te meer beseffen hoe belangrijk dit voor mij is in mijn proces.