Kort en krachtig

3 maart 2019 
Gewicht: ??,? kg

Je ziet het goed, geen gewicht, geen weegschaal al 4 hele weken niet. Hoe dat ging? Ga er maar voor zitten ga ik je dat vertellen. Wees gewaarschuwd dit gaat niet leuk worden, het is niet leuk! Het is verdorie gewoon klote en ik baal er ook echt enorm van. Zou zo graag vertellen dat het appeltje eitje is, lekker makkelijk. Gewoon niet meer wegen want wat zegt dat getal nou helemaal? Niks toch! Steeds meer kleding past me weer dat zegt genoeg zou je zeggen. Waarom blijft het dan toch zo belangrijk, dat stomme getal. Kan iemand mij dat vertellen? Wat is dat toch?

Maandag 4 februari mijn eerste dag zonder weegschaal schrijf ik in mijn dagboek: “Best lastig, nu al en ik ben net wakker. Maar het gaat me lukken. Dit gaat me óók lukken, dit is de laatste stap. Mijn gedachten houden me voor de gek, ik heb dat ding niet nodig. Ik weet wat ik eet en dan is er ook nog Jonathan die meekijkt. Nog 6 kg afvallen of misschien wel 7 zonder weegschaal, een uitdaging maar ik kan dit.”

Drie dagen later sta ik toch weer op de weegschaal en ik weeg ook nog 2 ons zwaarder dan op het laatste weegmoment. Meteen zijn ze er; al die vervelende gedachten;  je eet ook veel te veel. Je hebt bijna 2 weken niet gesport. Die dubbele portie mayo zondag op je friet dat had je ook niet moeten doen,  je porties zijn te groot….. en ga zo maar door. Het is weer een en al bedrijvigheid in mijn hoofd en ik kan het met moeite stoppen. Op 11 februari praat ik hierover met Jonathan en hij zegt: ” Renate al die vervelende onterechte gedachten die de weegschaal bij je oproept  dat is niet fijn,  doe dat ding toch weg”.  De weegschaal wegdoen, echt niet! Ik stel voor om Henk de weegschaal te laten verstoppen zodat ik niet weet waar hij is, kan ik er ook niet op gaan staan. Goed idee vindt Jonathan en Henk wordt ingeschakeld om de weegschaal te verstoppen. De volgende ochtend  staat de weegschaal niet meer op zijn plek. Ik kan de dag niet meer beginnen met wegen, om me daarna weer te wegen en later nog eens en nog eens. Het gaat niet meer, hij is weg…. .

Drie dagen later, de ochtend na een uitgebreid familie diner en geen weegschaal ter controle is er voor het eerst onrust,  onrust die steeds heftiger wordt en omslaat in een allesoverheersende angst dat ik teveel eet. Vanaf deze dag wordt het elke dag zwaarder en gaan mijn emoties op en neer; huilen, paniek, angst, dat onrustige onbestemde gevoel dat maar niet weg wil gaan, onrust in mijn hele lijf, als ik weet wat ik weeg dan heb ik rust maar juist dat gaat niet. Ik herken het gevoel dat was er ook toen ik stopte met het wegen van mijn eten, precies dit gevoel. Die innerlijke onrust, de gedachten die het overnemen en mijn lichaam dat zich verzet. Niet vechten dat is wat ik moet doen, niet vechten tegen deze gevoelens en gedachten maar ze toelaten. Dat is zwaar, ontzettend zwaar, dat het zo zwaar en zo heftig zou zijn dat had ik niet verwacht. 

In de dagen die volgen ga ik stapje voor stapje minder eten, mijn porties worden kleiner en met moeite eet ik mijn bord leeg. Vaak ben ik na een paar happen misselijk en hoef ik niet meer, toch eet ik mijn bord leeg. Die misselijkheid die houdt aan ook na het eten en het liefst zou ik overgeven dan is de misselijkheid weg en het eten ook natuurlijk. Ik doe dat niet, laat ik daar duidelijk over zijn. Dat mijn lichaam zo heftig reageert en ik hier geen controle over heb daar begrijp ik niets van, helemaal niets. Nog steeds niet,

Dan is er dat moment dat ik op de bank zit met mijn lunch; 2 crackers, gekookt eitje, tomaat, courgette in het zuur en beetje mayo. Een lunch die ik heel graag en vaak eet en die altijd zo op is. Vandaag niet, vandaag is het een gevecht, een krachtmeting met mezelf. Wie is sterker Renate of haar gedachten? Ik wil eten maar mijn lichaam verzet zich tot kokhalzen aan toe. Ik heb hier totaal geen controle over en het kost me ontzettend veel moeite en energie om de crackers op te eten. Ik zeg tegen mezelf dat dit een voedzame en dus “veilige” maaltijd is, ik dit al tientallen keren gegeten heb, er al meer dan 30 kilo mee kwijt ben geraakt en toch is er verzet bij elke hap die ik neem. Ik weet heel goed dat ik dit kan eten en er niet dikker van wordt en toch spreken mijn gedachten dit tegen en dan heb ik het nog niet eens over mijn lichaam dat zich met hand en tand verzet.  Zo gaat aan elke hap die ik neem een gevecht vooraf. 

Ik moet hierover praten zowel met Henk als met Jonathan en dat is niet makkelijk. Ik voel me een zwakkeling die met zoiets eenvoudigs als niet op de weegschaal staan meteen weer faalt. Het geen controle hebben over mijn eigen lichaam dat is nog het ergste.  Het kost me ontzettend veel moeite hierover te praten maar ik weet ook dat ik alleen verder kom door erover te praten. Na een goed “gesprek” (app) met Jonathan besluiten we dat de weegschaal blijft waar hij is. Waar dat is, daar heb ik geen idee van, nog steeds niet. En ja ik geef het toe ik heb er één keer naar gezocht. Erg hé?  We spreken ook af dat ik van alles wat ik eet weer foto’s doorstuur. Dat deed ik niet meer consequent, in het kader van afbouwen want ik kan het goed alleen. Dat ging  ook goed tot op het moment dat de weegschaal weg was, eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik een paar keer de tussendoortjes en één keer de lunch heb overgeslagen. Gemaakte afspraken na het gesprek; geen weegschaal die blijft waar hij is,  van  alles wat ik eet stuur ik weer foto’s door naar Jonathan en Henk schept het avondeten op kan ik niet voor mezelf kleine porties opscheppen en voor Henk ietsje meer.

De week die volgt is  zwaar,  nu ik door de gemaakte afspraken geen maaltijden meer kan overslaan en normale porties  eet, wordt het met de dag moeilijker. Het vele  eten, zo voelt dat voor mij,  zonder te weten wat het getal op de weegschaal zegt, dat is niet makkelijk en de onrust wordt met de dag groter. Uiteindelijke beland ik op een punt dat ik er klaar mee ben, ik ben moe, heb er geen zin meer in, dit gevecht elke dag weer. Ik kan het niet meer. Mijn gedachten die zeggen;  dat ik net zo goed kan stoppen met de coaching , want wat maakt dat op de weegschaal staan nu uit. Mijn gedachten die zeggen; dat ik een last ben voor Jonathan, hij zegt het niet maar maar is me intussen ook moe. Mijn gedachten die zeggen; dat ik de  lastigste en meest veeleisende cliënte ben die hij ooit heeft gehad. Mijn gedachten die zeggen; dat als hij alles van tevoren had geweten hij me niet zou hebben aangenomen om te coachen.  Mijn gedachten die zeggen; dat ik hem heel veel tijd en energie kost en hij blij is als ik stop,  heeft hij zeeën van tijd over.  Het zijn allemaal gedachten….gedachten die door mijn hoofd gaan.

Jonathan heeft hier een sensor voor en dat zijn van die zeldzame momenten waarop ik hem vervelend vind en achteraf heel dankbaar voor ben.  Hij vraagt hoe het weekend was en hij zegt blij te zijn te zien dat ik pizza heb gegeten en niet alleen maar “gezonde” keuzes maak, het gaat tenslotte om balans. Ik zeg hem dat het weekend KUT was en ik heb geen zin heb dit uit te leggen in de app, bellen is makkelijker alleen heb ik even geen tijd. Er  wordt een belafspraak ingepland, wanneer het 2 dagen later zover is probeer ik  onder de belafspraak uit te komen, zonder succes overigens.  Op woensdagochtend 27.02.2019 belt Jonathan en gaandeweg het gesprek begin ik in te zien wat ik bereikt heb de afgelopen maanden. Langzaamaan krijg ik weer vertrouwen in mezelf. Zie ik hoe ver ik gekomen ben en besef ik dat dit weer een fase is waar ik doorheen moet en dat ik dit niet alleen hoef te doen. Ik heb Henk die er altijd voor me is en de beste coach die ik me wensen kan en heel veel lieverds om me heen die er voor me zijn.

Ik besef dat de onrust voorkomt uit angst voor het onbekende,  het loslaten van het oude vertrouwde en terug is mijn wilskracht om door te zetten. Wilde ik nou echt het bijltje erbij neergooien? Nou mooi niet hoor! Ik ga door ! Want ik wil dit en ik kan dit! Een uurtje later zit ik bij mijn neef in de auto richting Amsterdam. we gaan een leuke dag tegemoet waarin we genieten van het zonnetje,  de zee, lekker eten en hebben lol, we hebben heel veel lol samen op deze mooie dag. 

Gaandeweg dit proces realiseer ik me meer en meer hoe belangrijk delen is  want;
Je kunt niet alles alleen, en dat hoeft ook niet.
Deel wat er door je heen gaat met je omgeving.
Durf om hulp te vragen, hoe moeilijk dat ook is.
Samen staan we sterk.