Samen staan we sterk

4 december 2018
Gewicht: 77,1 kg

Het gaat goed, ontzettend goed, ik heb zelfs een live work out meegedaan via Instagram met DearGoodMorning en wat was dat leuk.  Voor het eerst in 5 jaar gesport, gewoon hier thuis in onze woonkamer, wie had dat gedacht? Ik niet, mijn sporthart is zooo blij!

Wat is er toch veel veranderd de laatste maanden in mijn relatie tot voeding en alles daaromheen. Minder controle en meer genieten dat is wat ik nu doe, en dat is heel lang anders geweest. Zoals ik nu stap voor stap leer van alles te genieten, niet alles te controleren, geen angst te hebben en te vertrouwen op mezelf. Zo is ooit stap voor stap, ongemerkt, op een heel onschuldige manier, mijn ongezonde relatie met eten ontstaan.

Dat ben ik in de afgelopen maanden meer en meer gaan beseffen. Stukje bij beetje heb ik dit gedeeld met Jonathan en iedere keer weer dat besef, iedere keer weer de pijn van… Wat heb ik mezelf toch aangedaan? Vandaag ben ik er klaar voor om er ook hier iets over te delen, om te vertellen hoe dat bij mij is gegaan, hoe die ongezonde relatie met eten ongemerkt is ontstaan.

Mijn zusje en ik; de dikke en de dunne. Mijn zusje is iets langer dan dat ik ben en ontzettend dun, altijd geweest. Tijdens de pubertijd is  het begonnen. Ik wilde zo dun als haar zijn en zij wilde iets voller zijn zoals ik. Ik at sla en komkommer, zij dronk slagroom en proteïneshakes. We stonden veel op de weegschaal, ik om te kijken of ik al afgevallen was en zij om te kijken of ze al was bijgekomen. In die tijd, toen het allemaal begon had ik een volkomen normaal en gezond gewicht een leuke meid die er zijn mocht, jammer dat ik dat toen niet zag. Ik spiegelde mij aan mijn zusje.

Mijn moeder en mijn tante waren altijd met hun gewicht in de weer; het mocht nooit maar dan ook nooit boven de 70 kg komen. Sport altijd leuk gevonden, liefst samen met mijn broer, een sportgek; judo en bodybuilding op wedstrijdniveau. Ik was altijd bij hem in de sportschool te vinden. Erika Mes zo wilde ik zijn. Ik ging sporten, héél veel sporten. Krachttraining, hardlopen, ik gaf aerobic les en zat dagelijks veel op de hometrainer; 1 snickers = ½ uur op de hometrainer, dat dus.

Dan ga je op jezelf wonen, werken en heb je ineens minder vrije tijd, minder tijd om te sporten, maar blijft wel hetzelfde eten en dan kom je bij, heel logisch. Met 23 jaar en bijna 84 kg op de teller ging ik naar de weight watchers en viel af tot 53 kg. Vanaf daar begon het schommelen in gewicht. Diëten volgde ik nooit, ik deed aan “gezond”. Gezond als in; sapkuren, detoxen, een reinigingskuur,  en ga zo maar door. Uiteindelijk allemaal met maar één doel; afvallen. Helemaal niet gezond dus. Allemaal verkapte crash diëten.  Dat was wat ik deed, nu weet ik dat, nu pas. Ik ging van niet eten naar vreetbuien en na zo’n bui moest het eten er zo snel mogelijk weer uit. Weinig tot niets eten vroeg naar bed en slapen zodat ik niet aan eten dacht. Je kunt het zo gek niet bedenken, alles om dat ideaalbeeld dat in mijn hoofd zat te bereiken. Wat ben ik blij dat ik ontzettend gek ben op koken en lekker eten. Dat die liefde altijd sterker is geweest dan alle diëten bij elkaar. Gelukkig maar.

Het meest verschrikkelijke van mijn verhaal vind ik dat het allemaal heel onschuldig begint, dat er geleidelijk aan een ongezonde relatie met voeding ontstaat zonder dat jij of je omgeving dat in de gaten hebben. Sterker nog ik dacht echt altijd heel gezond bezig te zijn.

Om hulp vragen dat stond ook niet in mijn woordenboek. Ik kon alles zelf, wilde alles zelf doen, alleen doen, ik had geen hulp nodig, van niemand, deze meid dopt haar eigen boontjes. Tot op de dag van mijn ongeluk, toen had ik hulp nodig, voor het eerst in mijn leven afhankelijk zijn. Later tijdens de revalidatie heb ik geleerd om hulp te vragen. Gelukkig maar, anders had ik Jonathan mijn voedingscoach nooit om hulp gevraagd.

Je kunt niet alles alleen, en dat hoeft ook niet.
Deel wat er door je heen gaat met je omgeving.
Durf om hulp te vragen, hoe moeilijk dat ook is.
Samen staan we sterk.