Verstrikt in mijn gedachten

Deze blog schreef ik vorig jaar enkele maanden na de start van mijn tweede coaching periode en toch heb ik nooit de moed gehad hem te publiceren tot op dit moment.
Vandaag schreef ik voor het eerst sinds weken weer in mijn dagboek dat ik begon tijdens deze tweede coaching; een dagboek waarin ik 19.02.2020 het volgende schreef:

“Vandaag heb ik de kracht en moed gehad om Jonathan “This is not a funny story” te sturen. Het is mijn verhaal,  in de afgelopen periode op papier gezet voor mezelf,  wat is de “trigger” geweest van mijn stap terug. Heftig was het om dit alles op papier te zetten, te zien, mij te realiseren, hoe mijn gedrag is ontstaan, het is nogal wat dit te delen en tegelijkertijd voelt het goed. Ik wil stappen maken, vooruit blijven gaan dat gevoel is sterker dan terug naar het oude vertrouwde; dat gek genoeg niet meer zo vertrouwd voelt als dat het ooit deed. Het voelt niet goed meer, het geeft mij niet meer dat “veilige” gevoel dat het mij ooit gaf. Wanneer Jonathan weet waar dit vandaan komt kunnen we samen weer stappen zetten op mijn weg naar een gezonde relatie met voeding.

Dit dagboek hiermee kan ik straks mijn vooruitgang zien en teruglezen hoe het eraan toe gaat in mijn hoofd, het aanpakken, ervan leren maar vooral ook om mijn groei te zien. Dit is voor die momenten waarop ik dat zelf even niet meer zie, moe ben en mij afvraag waarom ik dit doe, de momenten waarop mijn gedachten met mij aan de haal willen gaan. Die momenten komen dat weet ik maar al te goed, ook al sta ik nu vol in mijn kracht en kan ik de hele wereld aan, dit is voor later, voor die momenten van twijfel, angst en onzekerheid, want één ding is zeker; opgeven is geen optie.

Ik heb besloten dat ik ze ga opschrijven; mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn emoties, wat er door mij heengaat. Op momenten dat mijn gedachten beginnen te malen ze opschrijven niet over nadenken maar doen. Ik wil mijn gedachten terug kunnen lezen op een later tijdstip; welke gedachten komen en gaan en wat doe ik, reflecteren en ervan leren. Het gaat zwaar worden dat weet ik nu al, maar ik kan dit en ik wil dit !

Jeetje wat een reis is het toch, dit had ik nooit verwacht. Dacht dat ik dit achter mij had gelaten, dat dit verleden tijd was, kan het soms niet bevatten dit. Ik ga weer stappen maken, weer zoveel leren over mezelf en mijn gedrag geen idee waar ik mezelf deze keer weer mee ga verrassen, ik ga het zien, beleven en ontdekken. Dit, wie weet, misschien ooit, op een dag dat ik het deel dit dagboek, zodat anderen hier kracht uit kunnen putten, laten zien dat niets onmogelijk is als we maar in onszelf geloven in onze innerlijke kracht want die, die is zoveel sterker dan ik ooit had gedacht.

VERSTRIKT IN MIJN GEDACHTEN
geschreven april 2020

Het gevoel dat er elk moment een onweer kan losbarsten, de gedachten dat ik dit niet ga overwinnen overheersen. Tijdens een wandeling met mijn hartsvriendin praat ik over mijn gevoelens, over wat er in mij omgaat en huilend zeg ik: ” Ik kan niet meer, het gaat niet meer, ik ben zo moe, leeg, ik heb geen kracht meer…

Het ging zo goed en nu dit… waarom houdt het nooit eens op?” Ze geeft mij een knuffel en zegt; “ Het overkomt je nu, omdat je er nu sterk genoeg voor bent,  jij hebt nu de kracht om dit te overwinnen, dit is het moment om door te gaan en zeker niet het moment om op te geven. Je bent een krachtige vrouw, sta eens even stil en kijk naar de weg die jij hebt afgelegd. Je bent sterk, je bent krachtig, je bent een doorzetter en je bent enorm gegroeid, dit heeft nu moeten gebeuren want nu kun jij het aan.”

Dit gesprek maakt het verschil tussen opgeven en doorgaan. Dit gesprek geeft mij het vertrouwen in mijzelf dat ik even kwijt was en de kracht om door te gaan. Ik verloor mijzelf in de stroom van negatieve gedachten, die alsmaar doorgaande, onophoudelijke stroom van negatieve gedachten en dit gesprek doorbreekt deze stroom. Trots en opgelucht ben ik, dat ik over mijn gevoelens en angsten durfde te praten en tegelijkertijd dankbaar dat mijn vriendin er voor mij is. Weer is daar het besef dat de kracht van delen en de kracht van je omgeving enorm zijn. Na dit gesprek zeg ik tegen mezelf; Ik kan dit en ik wil dit en ik hoef dit niet alleen te doen.

De volgende stap is zelfreflectie, naar binnen keren, observeren, de tijd nemen, zoekende naar het  antwoord op de vraag : Wat veroorzaakt dit alles? Dit doe ik met de hulp van Imara, ze geeft mij de vragen. Vragen die niet makkelijk te beantwoorden zijn. Vragen waarvoor ik de tijd neem en die ik in alle stilte en rust beantwoord.

Enkele van de vragen zijn; Wat veroorzaakt deze gevoelens, dit dieptepunt? Had ik het kunnen voorkomen? Hoe zou ik er een volgende keer mee willen omgaan? Hoe doe ik dat? Wat heb ik nodig om hieruit te komen? Het geven van de antwoorden is zwaar. Het maakt veel emoties los, emoties die mijn gedrag bepalen, gedrag dat ik niet zonder hulp kan veranderen, ik kan dit niet alleen. Op het moment dat ik terugval in oud gedrag, gedrag dat ooit mijn “normaal” was, op dat moment vraag ik om hulp. Nu weet ik dat dit weer een groeimoment is, een belangrijke stap in mijn proces naar een gezonde relatie met voeding. De belangrijkste stap, tenminste zo voelt dat nu.

Op 6 februari stuur ik Jonathan het volgende WhatsApp bericht en het sturen van dit bericht was geen makkie. Het duurde uren voor ik de moed had het bericht te versturen. Ik wist dat Jonathan vragen zou gaan stellen waarop ik het liefst geen antwoord geef.  Dan is er de angst dat ik teleurstel; Henk teleurstel, Jonathan teleurstel,  jullie teleurstel, want het ging immers zo goed. Ik wéét dat het om hulp vragen sterk en krachtig is en toch voelt het tegelijkertijd als falen. Om 14.25 uur heb ik eindelijk de moed om het bericht te versturen en om hulp te vragen.

Jonathan reageert met een ontzettend lief bericht, een bericht dat mij raakt, een bericht waardoor ik heel even denk; “zie je dat ik teleurstel”, heel even maar, want ik weet dat dit niet zo is, het zijn weer eens mijn gedachten die met mij aan de haal gaan.

Het bericht van Jonathan eindigt met de vraag waar ik bang voor was;
“PS maar ter zake; kun jij me uitleggen waar je nu precies mee worstelt ”

Mijn antwoord; ” Waar worstel ik mee… … Ik sta teveel op de weegschaal, het getal is weer allesbepalend, sinds een week weer een calorieën tracker, alles wegen en alles uitrekenen, ik eet niet goed, momenteel te weinig, sla maaltijden over met als gevolg gisteren een (vr)eetbui, er was gelegenheid Henk was er niet en na de eetbui….
Dit is sinds dag één van de coaching de 5de keer dat ik hieraan toegeef en weet dat ik daar niet trots op ben, allesbehalve. Dat is ook het moment waarop ik besloot jou om hulp te vragen. Dit is het begin van het einde en dat wil ik niet meer, nóóit meer. Niet alles gaat fout, er gaat ook wat goed hoor. Ook al eet ik te weinig ik maak wel een goede verdeling in de voeding  en eet niet alleen maar groenten maar ook eiwitten en ik eet nog steeds elke dag fruit.”

Het begin is er… mijn tweede coaching periode is van start gegaan en wat voor periode eentje waarop ik nu met een glimlach terugkijk. Een glimlach omdat ik dacht “even 1 of 2 weken foto’s sturen”, dat het daarmee gedaan zou zijn. Ik had geen enkel idee wat mij deze keer te wachten stond maar dan ook totaal niet.

Het schrijven van deze blog heb ik lang voor mij uitgeschoven, waarom ? Deze keer is anders, heftiger en intenser, confronterend, deze en de komende blogs schrijven vind ik hartstikke eng. Toch laat ik mij niet leiden door mijn angst. Ik wil laten zien dat verandering een proces is. Dat ik bepaal en niet mijn gedachten – IK ben niet mijn gedachten. Dat al deze momenten lessen zijn; raadgevers voor de toekomst. Dat ik dit punt nooit had kunnen bereiken zonder elke stap die hieraan vooraf is gegaan. Dat is waarom ik mijn angst niet laat bepalen, mijn angsten overwin telkens weer, alleen dan ontstaat er groei; is niets onmogelijk, ontstaan kansen en geef je het geluk de mogelijkheid om op je pad te komen.