Zwaarder dan verwacht

3 april 
Gewicht: 65,7 kg

Maart begint heerlijk, ik voel me goed, sterk en sta weer midden in mijn eigen kracht. Ik geniet van het eten zonder al die vervelende gedachten. Moet wel bekennen dat ik weer regelmatig op de weegschaal sta, maar dat is nu even niet anders. Ik ben er op dit moment nog niet klaar voor, nu nog niet.

In de eerste week van maart komt Britt lunchen samen met Winter en wat is dat toch een feest lunchen met deze twee lieverds en lekkerbekken. Britt maakt foto’s tijdens deze middag zodat ik mooie foto’s van mijzelf heb voor op de blog in plaats van de selfies die erop staan. Die foto’s maken dat verliep niet echt van een leien dakje, zodra Britt de camera neemt voel ik me ongemakkelijk dat heb ik altijd al gehad. Ik had haar gezegd dat het geen goed idee zou zijn de camera mee te nemen maar gelukkig is Britt net als ik eigenwijs en doet ze dat wat ze bedacht had. Ik heb geen idee hoeveel foto’s Britt genomen heeft die middag, het waren er vast heel erg veel. Ik weet ook niet hoe ze het hem geflikt heeft maar het is haar gelukt om mooie foto’s te maken van mij zoals ik ben. Dankjewel lieve Britt voor deze mooie foto’s.

Ik en op de foto dat heb ik altijd al vervelend gevonden, je kent het wel er is altijd wel iets niet goed aan jezelf als je de foto’s terugkijkt.  Met het maken van selfies en die in mijn stories posten ben ik juli vorig jaar de  eerste uitdaging met mezelf aangegaan. Ik besloot één keer in de week een selfie in mijn stories  te delen en dan niet eerst tig foto’s maken en de beste uitzoeken maar de eerste foto die ik maak delen.  Ik weet nog dat Henk bij de eerste keer dat ik dat deed zei; “bah wat een stomme foto van je in je stories vandaag”, en die allereerste foto was ook echt wel stom. Een goede uitdaging dat wel, want 2 maanden later durfde ik een foto van mezelf zoals ik toen was te posten, de eerste foto van mij in mijn feed. Ik heb toen twee foto’s gemaakt en uiteindelijk toch de eerste gepost.  En eerlijk is eerlijk, soms maak ik ook weleens een tweede of derde foto en toch deel ik ook dan de meeste tijd de eerste foto die ik maak.

Het is 14  maart, het gaat goed,  ik zit weer in een periode van “niet op de weegschaal staan” Ik stuur Jonathan wat foto’s van mezelf in een broek die  begin februari nog niet dicht ging. Ik maak regelmatig foto’s in te kleine kleding en gebruik die als graadmeter in plaats van de weegschaal. Henk vindt dat trouwens hetzelfde als wegen, ik ben het daar niet mee eens, dat getal zien is anders. Op dit moment wil ik mij niet wegen; ik ben “bang” voor mijn reactie als ik het getal zie. Ik voel me goed nu, maar wat als ik weet wat ik weeg? Gek hé? Ik snap het ook niet maar zo gaat dat dus. Bij het verkeerde getal zie ik dikke benen, rolletjes in de taille of erger nog voel ik me dik terwijl ik weet dat dat allang niet meer zo is.

Kleding passen is op zo’n moment wat ik doe en het is elke keer weer zo’n lekker gevoel om een stapje te maken in mijn kledingkast. Ik blijf me verbazen over het feit dat iets dan weer past, waarvan ik 1 jaar geleden dacht; dit gaat nooit meer passen. Ik voel me zo goed en ben zo blij met wat ik zie in de spiegel dat ik met Jonathan afspreek dat ik tot eind van de maand nog werk aan gewichtsverlies om dan vanaf april te starten met werken aan op gewicht blijven ongeacht wat ik dan weeg. Ik weet niet precies wat ik nu weeg, het laatste getal dat ik op de weegschaal zag was 67,1 kg. Ik heb het gevoel dat ik ergens rond de 65 kg weeg  en weet je wat ? Op dit moment maakt het me niets uit. Ik voel me heerlijk. Zo’n gevoel van; “ik kan de hele wereld aan, kom maar op”.

In de weken daarop gaat er veel door mijn gedachten, ik wil verder komen, stappen maken in mijn proces en dat gaat niet vanzelf. Niets gaat vanzelf, het ontstaat niet vanzelf en het gaat ook niet vanzelf, gedrag veranderen kost energie, tijd, wilskracht en fucking veel moeite. Een les geleerd tijdens de revalidatie en de burn-out en nu tijdens dit proces grijp ik regelmatig terug op alles wat ik tijdens deze periode geleerd heb. . 

Op 25 maart weet ik wat de volgende stap gaat zijn, mijn volgende uitdaging, het duurt 3  dagen voor ik het Jonathan vertel. Waarom? Dit met Jonathan delen betekent dat het echt is, gebeuren gaat, het geen idee meer is maar werkelijkheid wordt en dat vind ik eng. Op 28 maart  in de ochtend vertel ik Jonathan dat ik toe ben aan een volgende stap, een nieuwe uitdaging. Ik vraag niet wat hij ervan vindt, ik vertel hem mijn plan, een plan dat bestaat uit  de controle volledig uit handen geven en dat gaat next level zijn. We spreken af dat ik Jonathan van alles wat ik eet foto’s stuur maar dat hij geen commentaar geeft, tenzij hij dat noodzakelijk acht. Na afloop van het experiment evalueren we. Ik vertel hier verder niemand over, ook Henk niet. Dit is iets wat ik moet doen. Ik, ik alleen en alleen ik. Niemand anders.

Tien dagen lang geef ik de controle uit handen en laat ik externe factoren bepalen wat ik eet. Buiten dat ik weet dat ik ga uit eten met collega’s en een bitterballenlborrel met heel veel leuke foodies op de planning heb staan gaat dit één grote verrassing worden. Ik heb er geen idee van hoe dit gaat verlopen en nu terwijl ik deze blog schrijf besef ik wat dit voor iets groots is geweest. Het was ontzettend confronterend op sommige momenten maar wat ben ik er trots op dat ik het gedaan heb. Het was zwaar en regelmatig dacht ik; waarom ben ik hier aan begonnen, op die momenten zei ik tegen mezelf; “Ik wil dit en ik kan dit”, het is de volgende stap op weg naar balans, een gezonde verstandhouding met voeding,

Vooraf plan ik 3 weegmomenten in; op 28 maart, 1 april en 8 april. Dat eerste weegmoment, op de sportschool voor het sporten, met een lach en heel zelfverzekerd ga ik op de weegschaal staan. Ik voel me goed, ik kan de wereld aan en ik weet zeker dat ik minder dan 65 kg weeg. Spannend vind ik het en dan…dan verschijnt het getal: 66 kg! Ik ben teleurgesteld,  enorm teleurgesteld, verslagen, zo ineens. Door het getal; 66 kg.

Ik app Jonathan mijn gewicht door en in tegenstelling tot mij is hij blij verrast, wow Renate je bent in de afgelopen 2 maanden nog 3,8 kg afgevallen. Wat mooi is dat toch. In mijn reactie terug uit ik mijn teleurstelling, dat ik helemaal niet blij ben en dit gewicht totaal niet verwacht had. Ik zeg hem dat ik weet dat het getal niet belangrijk is maar dat ik er niets aan kan doen, dat het dat dus wel is, dat klote getal, 66 kg !

Ik zal nooit vergeten wat Jonathan terug schreef: “Het mag nu juist WEL om het klote getal gaan, want dat getal laat zien dat je verdorie intens veel afvalt. Ben weer trots op je. Reminder: je bent 38,6 kg afgevallen Renate kijk eens naar dat getal. 38,6 kg !”

Deze momenten zijn zo belangrijk,  de positieve benadering van Jonathan zorgt ervoor dat ik niet blijf hangen in mijn teleurstelling en negatieve gevoelens. Jonathan heeft hier trouwens een mooi artikel over geschreven; leer omgaan met tegenslag. 

Die avond schrijf ik in mijn dagboek: “Vandaag op de weegschaal gestaan 66 kg. Niet blij, kut, teleurgesteld, ik wil niet starten met op gewicht blijven in april want ik MOET onder de 65 kg komen. En dan… het is maar een getal. Henk zei het goed vandaag, het zit in mijn hoofd, je bent al een hele tijd niet meer dik en je hebt zeker geen dikke benen”  En toch zie ik dat zelf niet als ik in de spiegel  kijk. Ik stel mijn eindgewicht voor de zoveelste keer bij.. van eindegewicht 63-65 kg naar 61-63 kg (gewoon voor de zekerheid). Ondergrens 60 kg, hier mag ik niet onder komen, hoe graag ik straks ook 59 kg wil wegen. Want na 59 komt 57 en het gaat niet om het getal ik MOET in de spiegel kijken naar mijn spiegelbeeld en alleen naar dat spiegelbeeld zonder een koppeling naar dat getal, dat getal mag niet meer bepalend zijn. Dat is waarom ik mezelf blijf uitdagen en telkens weer een poging doe; ‘niet op de weegschaal staan’. Dat  gaat met vallen en opstaan, maar ik blijf doorgaan, want dit gaat mij lukken! Niet vandaag, niet morgen en ook niet overmorgen maar het gaat  mij lukken, dat weet ik zeker.

Realisitatie moment
Minus 38,6 kg afgevallen, waarvan 3,8 kg in de laatste 8 weken met eten, veel eten, alles eten, zonder “gekke” dingen doen zoals te veel sporten, niet eten, weinig eten of braken. Goed tussendoor heb ik wel even te kleine porties gegeten, even maar, want ik heb zelf aan de bel getrokken. Het gaat goed, héél goed,  waarom voelt dat dan niet zo? het is dat getal; 66 kg. Nog maar een keer 104,6 minus 66 is 38,6 kg en dat is intens veel !

Deze momenten zijn zo waardevol, dat realiseer ik mij nu achteraf pas echt goed. Het is pijnlijk iedere keer weer maar het maakt ook dat ik groei, stappen maak ook deze keer weer en het geeft me de kracht weer een uitdaging aan te gaan, 10 dagen lang nog wel.

Deze keer sluit ik af met twee mooie mantra’s, ontstaan in de afgelopen maanden;
 * Je lichaam heeft voeding nodig, doe het niet tekort.
 * Lekker in je vel zitten, je fit en energiek voelen,
    is veel belangrijker dan dat “stomme”getal.